ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻳﺎ ﺧﺰﺍﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﺷﻮﺭ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﻭﺯ ﭘﻮﭼﻲ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻭﺯﺍﻥ ﺩﮔﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺎ ‚ﺩﻳﺮﻭﺯﻫﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺩﺍﻻﻧﻬﺎﻱ ﺗﺎﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﻣﺮﻫﺎﻱ ﺳﺮﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺗﻬﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﻭﻱ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﻢ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺷﻌﺮ ﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺁﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻴﺰﺩ ﺧﻮﻥ ﺷﻌﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻛﻢ ﻧﻬﻨﺪ ﺁﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﮔﻮﺭ ﻏﻤﻨﺎﻛﻢ ﻧﻬﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺴﻮ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﻲ ﺧﺰﻧﺪ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻧﻬﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺗﺎﺭ ﻣﻮﻳﻲ ﻧﻘﺶ ﺩﺳﺘﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺭﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻣﻴﻤﺎﻧﻢ ﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﺍﻓﻘﻬﺎ ﺩﻭﺭ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﻲ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﻲ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺷﻜﻴﺐ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻟﻴﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﻜﺮ ﺳﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﺭﺩ ﺧﺎﻙ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﺧﺎﻙ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﻴﭙﻮﺳﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻧﺮﻡ ﻣﻴﺸﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺳﻨﮓ ﮔﻮﺭ ﻣﻦ ﮔﻤﻨﺎﻡ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ
http://www.roz2pix.rozblog.com/page/link

نظرات شما عزیزان: